sami

sami

jak ptaki fruną między gałęziami
znoju nim runą w nędzy pętami
zatrzymane odkrywają życie

kłamstwem karmione
pięknem rozpoznane

czują pustkę w przesycie
kochają perełki przeżyciami
kochają strudzone życie

a chmury krążą nad nimi
Ona nim a on Nią
scaleni czułością
zostaną wiecznością
sami sami śnią

stratocaster