+ ściana +

Podąża przez burzę śnieżną
tak wielu, bez ce­lu...
Przet­rwać chcą tyl­ko po to
żeby we­geto­wać, trwać
w swej mar­nej egzys­ten­cji bez uczuć,
bez pas­ji z tyl­ko jed­nym sen­sem w życiu -
by uto­pić się za szkłem w den­nej
bez­myślności działania
obezwład­niające­go al­ko­holu.

Dla mnie je­den tyl­ko z nich pożytek ta­ki,
że jak te wstrętne ludzkie ro­baki widzę
to cieszę się że ta­ka jak oni nie jes­tem
choć z dru­giej stro­ny się wstydzę,
bo tak często sięgałam po to,
co ich sen­sem życia się stało.

Po­gardę i wstręt do zgu­by sym­bo­lu
czuję te­raz i choć staczałam się nieraz
to ro­zum i zdro­wie zacho­wać da­ne mi było.

Czuję wy­raźnie, że coś się zmieniło we mnie.
Czuję się dob­rze i pew­nie,
czuję się in­na niż przed­tem
i głos słyszę mówiący mi słod­kim szep­tem,
że zdol­na dziew­czy­na jest ze mnie,
że czys­te piękno widzi we mnie
i że żyć nie może be­ze mnie...

Mówi mi, że przez piekło
nie przeszłam na­darem­nie
a ja czuję się w końcu kimś...

Czuję się piękna i do­ceniona,
war­tościowa i doświad­czo­na,
czuję się w końcu sen­sownie,
więc nie przes­ta­waj szep­tać do mnie...

Oh, Boże...
Czy z człowiekiem może być gorzej?

Tam na uli­cy sien­nej sie­dzi pod ścianą
ohyd­ny, brud­ny człowiek
z kub­kiem w ręku i mordą pi­janą
i gdy­by miał od­wagę życie so­bie odeb­rać
to nie mu­siałby jak wstrętny ro­bal pełzać
i cały dzień na flaszkę wódki żeb­rać...

Na wszel­ki wy­padek bądę o nim pa­miętać...

FEMALE_CENOBITE