bezkształtna masa otulona pod podbródkiem -nożem- własnego cienia podrzynam wydęte gardło deklamacji recytując mój ostatni sen z powagą na głowie wylewam w prawe ucho chęć odrąbania -karku- pogrążonego w śnie twoim oświeconym cieniem smaruje swą jedyną tożsamość nową zabawą -brwią- rwę pomost najskrytszej pokory ostatnim tchem podpieram fundamentalny policzek budując podstawę -oku- by pod tą całą pogardą nie rozłupał mi twarzy w pół
kakim
