Drętwota

Wyrosłam ze szczęścia jak dziewczynka z warkoczy
Teraz już tylko zapamiętałam się w gniewie milczenia
Wytrawna animatorka na wpół martwych nocy
Realizuję cudzy sen i nieosiągalne pragnienia

Ulepiona z tej samej gliny, jak ci, których mijam
Tak jak oni bezwiednym gestem rozkładam ramiona
Pewnie już do ostatniego tchnienia będę niczyja
Pośród ukochanych brzóz i zimnego betonu

szybcia