Na dwoje

W swojej twarzy
odkrywam zmarszczkę
twojego uśmiechu

oburęcznie prowadzimy nóż
dzieląc cierpienie
ze słabości

oczy
łzawiące z nadmiaru nieba
oni są wszędzie
z niepokoju uchylone drzwi
i nie opuszczą aż do śmierci

chmury nocą
zrzucają swoje cienie

gdy złota samotność
przedziera się
przez czarne serce