Betonowe więzienie oplątało nas stagnacją
Bloki, nasz świat otaczają, a światła nadziei gasną…
Stajemy się kwiatem żyjącym w symbiozie.
Z wierzbą co wypija całą wodę
Egzystencja marną przyszłość niesie.
Więc siedzę i czekam co nowy dzień przyniesie.
Tak to ja człowiek, obiekt politycznych decyzji.
Co prawda żyję lecz bez przyszłości wizji.
