Do mojego wilka

Umieram pod zimnym ciężarem świata
słyszę wycie wilka - stoisz na warcie duszy
świetliste oczy rozpraszają mrok
oczy Twoje przejrzyste
Futro Twoje opoką i twierdzą

Słowem ogrzewasz głaz przebity mieczem
stajesz nadmą w błękicie nieba
z zieleni dębu spoglądasz i czuwasz
nad wilczycą biedną we wnykach

skomle z puszkiem w Twoim miękkim futrze
wypełniając cichym stukotem dusze
silnymi łapami rozwierasz wnyki
zagłuszasz krzyk hipokrytów

Silnymi łapami kopiesz noc całą
Tylko po to by żywą wyciągnąć mnie rano
a nazajutrz znów powrócę - szukając ratunku

proszę strzeż mnie przed sobą samą
strzeż mnie przed słowem głuchym
nie zostawiaj mnie w tłumie hien i myśliwych
zostań ze mną mój wilku

Madame_Heloiza