w górę

Zwietrzał już zapał
a serce dogorywa
minęły świeże dni
prawda się ukrywa

one
odchodzą z pamięci
prawa do niczego
na siłę uśmiechając się
do boga bezbożnego

Błękity, szarości
jak skrawki pogody
znikają dla świata
dla przygód-tych nowych

choć uszy wciąż słyszą
zaprzęgając i oczy
stać muszę spokojnie
by duszy nie droczyć

gdzie koniec tej męki?
co odciąć mi trzeba?

wytchnieniem mym wiatr
ukojeniem szczyt nieba

Ccclaudia