Dziwna bezdomność II

zachrzęściło i zadął mroźny wiatr
spoglądam za siebie szepczę zamiast mówić
powoli zaczyna brakować mi tchu

bo mój dom kamienny okazał się kłamstwem
trzęsie się w posadach i ściany mu się kurczą
choć wolna jak więzień odliczam dni

i z nadzieją patrzę w oczy jednorożca
ciepło jego oddechu spowalnia me tętno
więc zapadam się w białą grzywę by zapomnieć

na chwilę o trojańskich lwach i smoku
i tlącym się w oddali gnieździe białego orła
w którym nie ma już dla mnie miejsca

Xii