Alochton

Eskapada życia Twego
nadwiślańskim słońca blaskiem
tłumy wkoło, nic własnego
oświetlona wkładasz maskę

Periodyczność śmiechem skuta
irrealny, drwiący uśmiech
Wisła tętni, Twa minuta
pochłonięta
mroźny bezdech

Głośnym krzykiem ktoś wybudza
rzeczywistość gorzko chłonie
ostrzem słów nicości burza
znów samotność na balkonie
taka Warszawa

Tristitia_mortem