Ludzie strudzeni

Zmęczone smutkiem oblicza,
Zgnuśniałe żywotem twarze,
Leniwie płyną ulicą,
Tworząc ponure pejzaże

Jakiś mężczyzna strudzony,
Jakaś styrana niewiasta...
Ludźmi są, jakich miliony
Na każdej ulicy miasta

Błądzą - z bagażem złych wspomnień,
Strzępka godności spragnieni,
Patrzą na świat półprzytomnie,
Ginąc w kolorach jesieni...

A słońce - ludźmi znudzone
Skryło się w nieba kuluarach;
Otula je swym kokonem
Pierzyna z chmur sinoszara...

danielo