Jesienny deszcz zmoczył głowy nasze,
jesienny zefir przeszywał dreszczem.
Nie zetkną się już spojrzenia Wasze,
nie otworzycie domu wspólnym kluczem.
W pamięci mojej twarz jeszcze wyryta,
słów trochę, wspomnień, chwil wspólnych.
Cóż z tego ostanie po latach, myśl skryta
w pamięci mroku, czy pustka Bezdusznych.
nuel, jak nie będziesz tego traktował literalnie, to zasadniczo całość należy tak potraktować, szczególnie drugą strofę. Jeśli oczekiwałeś typowej mowy pogrzebowej, to, wg mojej skromnej oceny, nie temu służy poezja (zbyt pysznie nazwałem tę moją pisaninę, ale sens wypowiedzi prawdopodobnie ogarniesz).
