widzisz wyobrażenie wyjątkowości
zorzy pochłaniającej cienie
prawa sobie do niczego nie rościsz
muskany kolorowym złudzeniem
w przestworza unoszony przez śnienie
zbudzony sygnałem bladej nicości
codzienny upadek nad ranem na ziemię
Ten powrót do rzeczywistości. Brrr. Żeby śnić trzeba się zanurzyć w marzeń sennych koc. Wsunąć zmarznięte stopy w pościel przesiąkniętą jej-jego ciepłem i zapachem. To jest chyba warte tych zimnych poranków? Tyle teoria. Uduchowiony wieczornym niebem. Spowity w fuksji, przydymiony mrozem fiolet(u mnie niebo taki właśnie kolor miało), fajny i ciut smutny wiersz.
