Wieczność posągów

Posągi zmrożenia
Jak z wosku odlane,
Ciszą połechtane
Myśli, w samotność przegnane.

Migotanie przedsionków nieba,
Umierają istnienia z głodu, brak im chleba,
Powietrze zatrute pyłami gniewu,
A wśród chórów sfałszowanie śpiewu.

Posągi zmrożenia
Jak ze szkła odlane,
Ciszą połechtane
Myśli, w nicość odegnane.

kwaśna