podkrążone oczy

pytasz po co słowem tworzę obraz mego serca
płótno życia bardziej trwałe jest ode mnie
chcę powstrzymać potok tamą na twych rzęsach
których łzy od zawsze zaburzają przestrzeń
wstaję świtem i odgarniam sny
śpiew słowika budzi mnie do życia
lecz z każdą godziną gdzieś kukułki krzyk
sprawia, że przestaję oddychać
dwie powieki wśród galaktyk
oplatają nasze cienie światła prawdy
zgasła ciemność w matni zdarzeń
oprócz łez już nic ponad tym
może marzę, znajdę błąd w tym
zmażę bowiem cząstkę siebie
krople deszczu chcą bym zwątpił
w płótno szczęścia, obraz Ciebie

znajdę eden gdzieś w natchnieniach
tylko jeden, chcą go zmieniać
pod stopami krople rosy już tylko
tęcza na niebie wskazuje mi przyszłość
powieka drgnęła
usta ułożyły się w słowo kocham
wyżłobiła drogę jedna łza
której nie chciałem widzieć w tych oczach

ujrzałem w swych dłoniach ten głos
usłyszałem piękny uśmiech
i może przed jutrem bym jeszcze zaczekał
ale ja jak zwykle się spóźnię...

Czajuś