Sad zwany melancholią

W sadzie zwanym melancholią,
rosną wysokie myśli.
Wytrącone z mojej glowy

W sadzie drzewa
urosły do nieba.
Jest labirynt złudzeń
i szklarnia bez okien,

W sadzie jest spokojnie,
bezpiecznie.
Coś znów zaśpiewa
piosenkę ciszy.

W sadzie są pory roku
przechodnie.
Nie ma godziny,
panuje gęsta mgła.

W sadzie zwanym melancholią,
na drzewach wiszą suche wiśnie.
Przykryte warstwą śniegu z myśli
Zeszłorocznych.

W sadzie jest wysoka góra,
na niej pasą się białe konie.
Których nikt dotknąć nie może.