W ciasnym pokoju na Montmarte płótno widziało moje ciało ściany słyszały szczęścia śmiech wciąż życia było mało W gwarze ulic na Montmarte czekaliśmy na oklaski bogacze o pustych kieszeniach wsłuchani w świata wrzaski Przechadzam się po Montmarte Dziś smutny Montmarte stary Nie widać śladu tamtych dni La bohème tylko się śni...
delirium
