Z gliny doświadczeń rzeźbię rysy twarzy
patrzę mętnym wzrokiem na świat
na nieopadłe jeszcze mgły poranka
czekając na słońce, które utrwali me oblicze.
Jak dotąd bezimienny,
nazywany pustym słowem dla pozornego jestem,
myję ciało w potoku myśli.
Oczyszczony spojrzę w zwierciadło duszy,
może zdąże nim rozbije je młot rzeczywistości...
