Grzeszcie do woli, marni grzesznicy,
Przedziwnymi barwami malujecie tę ziemię
Tworząc ją z atomów od podstaw, od początku,
Pozostawiając na niej swoje bezduszności brzemię.
Grzeszcie do woli, marni grzesznicy,
Swoimi czynami wypełniacie mnie natchnieniem.
To dzięki wam - kawałek po kawałku
Spalam się i mianuję świata sumieniem.
Podoba mi się, klimatyczne. Końcówka błyskotliwa, zmieniłabym tytuł - wtedy wiersz jest większą zagadką. Nie za bardzo podoba mi się powtórzenie "Grzeszcie dowoli, marni grzesznicy", bo słowo grzesznik po prostu źle dla mnie brzmi, kojarzy mi się z grzechotnikiem albo z brzeszczeniem.
