To takie proste

Tak, to przecież
bardziej niż pewne,
kiedyś rozoram
tę mocną membranę

międzyludzkich układów odniesienia,
dialektyki lęków i nadziei,
zasady niewoli czasu, miejsca i akcji,
i precyzyjnie dawkowanej dramaturgii,

gdy niepewność jutra
znów się staje
niepewną bardziej
niż zazwyczaj to bywa,

kiedyś wyjdę poza
konwencjonalne pozy
i dylematy związane
z koniecznością bratania się

z współbraćmi, współwięźniami,
z wieczornym roztrząsaniem kwestii,
że trzeba było inaczej,
powiedzieć mniej, powiedzieć więcej,

nic nie powiedzieć, lub tylko
delikatnie zasygnalizować,
i że jutro trzeba to odkręcić.
Tak, kiedyś ostatecznie

się wykręcę.
I to jeszcze przed śmiercią.
A tymczasem: wdech -
wydech, wdech-wydech,

wdech. To takie proste.

Dziadosz