mimo wszystko

pokój spowity mgłą tytoniową
myśli się kłębią jak szalone
zegar na ścianie cichutko tyka
marzenia moje spopielone

spłonęły nagle w życia pożodze
którą wywołał los niespodzianie
zostały się ino bolesne wspomnienia
rany na sercu moim krwawe

wypiję mocnego trunku szklaneczkę
i o blat stołu pięścią uderzę
a rankiem zacznę swe życie od nowa
no bo nadziei mi nic nie zabierze

znów zacznę marzyć a nawet kochać
będę próbował świat zmienić na lepszy
a wszystkim zawistnym powiem po prostu
proszę się w końcu ode mnie odpieprzyć

piotr skała szkudlarek

skala