Powiernik

Zniczu tyś niemym światłem spowity
które przenika głuche milczenie
rzucając w smutku szarości cienie
dotyka zimnej bezdusznej płyty

błądzi jasnością w płytkiej skoczności
na długość smyczy giętkiego knota
targane w wiatru chłodnej szumności
w szklanej opończy blaskami miota

Nie gaś szalony świstotancerzu
tego derwisza w złotej koronie
niech wir swój kreci w własnym pacierzu

i pod stopami anioła płonie
gdyż wraz z kamiennym ciszy strażnikiem
jest smutków łzawych nam powiernikiem

obca