Nie widzi wiosny ten, kto nie widzi życia

Koniuszkami białych palców
wychodzi z pod ziemi
muska jej policzki sprawdzajÄ…c
ile zimowego puchu okala twarz

Jak wiele na zmęczonej głowie
strapionych włosów śniących dusz
wciąż nie pozwala odejść
wczorajszemu dniu jego pełzającym koszmarom

wiatr puka o szyby okien
drzewa nakładają korony
obwieszczajÄ…c
- w nas jest dom

dzióbkami ptaków szepta światu
- to już czas

przyodziewa nagie pędy kwiatów
w suknie jedwabne na wskroÅ› aksamitne
jak skrzydła motyla nocy przyobleczone w srebro
blask księcia nocy

jasnego Księżyca
milczÄ…cego jak matka
przy nagrobku swojego dziecięcia
zatapiajÄ…ca siÄ™ w utopii bez dna

bez brzegu.

Próbując otrzeć zimową łzę pod powieką
prosząc aby ogród przestał tężeć
spoglądając z opuszczonych wież
uginajÄ…cych siÄ™ pod majestatem nieba

na barwy mieszajÄ…ce siÄ™
szare jezioro nabiera blasku
upada na moich oczach
ale nie w sercu

Wiosna podnosi znad twarzy
Żałobny woal

- Nie jestem zbyt ordynarna jak moja siostra zwana Latem
ani tak małomówna na wskroś zamknięta jak Zima
wiecznie melancholijna jak Jesień rozpaczająca
nad swoim straconymi włosami

mój świat jest wart powrotu


- otwieram Å‚ono dla tych
ludzi tuptajÄ…cych niczym dzieci
krzycząc że moje odejście
jest końcem

DryfujÄ…ca na powietrzu szata okrywa oczy
- jesteś dopełnieniem końca
zamykam je jak serce gdyż wszystko znów jest czarne
wolę nie widzieć nic
woal kołysze do żelaznego snu

Dlaczego zatem ignorujesz to co tu
i teraz?
odgrywając swój teatralny koniec
jednÄ… stopÄ… dotykam jeziora

- nie widzi wiosny ten
kto nie widzi życia.

Konrad_Drzewiecki