więdnąca ludzkość

tak często słowo
jest niczym kamień
i kruchy kryształ szczęścia rozbija

gdy zawiść ludziom
mądrość odbiera
zło się człowieka łzami upija

a świat w szarości jak we mgle tonie
chłodem spowite wszystkie oblicza
i jakaś pustka nam serca ogarnia
jak kwiaty na mrozie więdną uczucia

tak często człowiek
drugiemu wrogiem
zabija w innych marzenia

na sobie skupieni
z klapkami na oczach
błądzimy w życia cieniach

a świat w szarości jak we mgle tonie
chłodem spowite wszystkie oblicza
i jakaś pustka nam serca ogarnia
jak kwiaty na mrozie więdną uczucia

skala