Nigdy nie braknie mi nadmiaru znaczeń nadwyżki słów i szeptów oszalałych z tęsknoty zgubionej w Zakopanem. Nigdy nie braknie mi onomatopei rozwianych przez wiatr śnieg i pustkę co umarła w Twych orzechowych oczach o trzeciej nad ranem. Kiedyś. I zawsze.
Magdis
