Taki Åšwiat

Srebrną nicią utkałeś niebo,
by noc drogi nie zapomniała.
Słońcu dałeś dotyk miłości
a nam serca... Czy do kochania?

Spójrz na gwiazdy... Bardziej srebrzyste,
lecz my we mgle wciąż zagubieni.
Patrzeć sercem nie potrafimy
a w oczach cień byłej nadziei.

Komu wierzyć jak chłam się szerzy?
Åšwiat upada, a my toniemy.
Chwycić brzytwę? Czy wstrzymać oddech?
Fałsz, czy prawda, której nie chcemy...


Eliza

Åšrednia ocena: - Kategoria: Inne Data dodania 2020-05-16 21:32
Komentarz autora:
Napisz wiadomość Dodaj do listy znajomych Strona glówna < Eliza > < wiersze >
karla | 2020-05-20 21:59 |
Nie wiadomo, komu wierzyć...trafne.
jagraszka | 2020-05-18 21:27 |
Zgrabnie powiedziane. Trzeba się zaprzeć i nie dać się wciagnąć pod wodę. :)
Eliza | 2020-05-17 19:00 |
Dziękuję Za wgląd:) Jaga i Henryk
Jaga | 2020-05-17 12:02 |
Henryku świat jeszcze nie tonie skąd ten pesymizm, mamy dużo wiary i nadzieji.
Jaga | 2020-05-17 12:02 |
oto cała prawda, komu wierzyć.
Jaga | 2020-05-17 12:00 |
oto cała prawda, komu wierzyć.
Jaga | 2020-05-17 11:59 |
oto cała prawda, komu wierzyć.
Henryk_Konstanty | 2020-05-17 09:32 |
w złudzeniach każdemu do twarzy. Świat tonie nie trzymajmy się kurczowo, mamy dużo siły.
Brak komentarzy
Aby dodać komentarz zaloguj się
E-mail Hasło Zarejestruj się