czasami po nas budzi się niepamięć
schną kwiaty w doniczkach chociaż przecież wiosna
wiatr znad jeziora żegluje ku bramom
lasów - chcąc w gęstwinie zostać
są miejsca w których już nas nie znajdziecie
te całkiem bliskie i czasem dalekie
cisza oprósza kąty ściany pustym echem
nie ma nas tutaj choć ty zawsze jesteś
my których nigdy wcześniej tu nie było
i nigdy takich więcej już nie będzie
może to prawda a może się śniło
że w tobie kiedyś biło moje serce
Wielką sztuką jest tak żyć,
mieć w sobie tę iskrę bożą, by pozostawić trwały ślad. Historia szufladkuje ludzi wielkich ,nie zawsze dobrych. Tak bardzo chciałoby się istnieć dalej, czy to w spuściźnie, którą się pozostawia lub chociaż w uczuciach innych. Wiersz bardzo dobry. Pozdrawiam.
