Pewien kruk był mądrym ptakiem,
jadał bułki z pasternakiem...
Na gałęzi siadł okrakiem,
głośno krakał na pokrakę,
aby pole obsiał makiem,
albo może zbożem jakim...
Ale pokraka był rakiem...
Ciężko w ogóle „gadać” z takim!
Nie pomogły gesty, znaki...
Zląkł się i czmychnął zygzakiem...
(by walvit)
