powidok

Unoszę twarz ku niebu

samotna pośród gwiazd

jak szare spienione fale

rozbijam się z łoskotem o brzeg

pomarańczowa smuga gasnącego słońca

jawi się tajemnicą istnienia

szemrząc przeszłe już miłości westchnienia

kołyszę się i bujam w milczeniu

muskając gwiazdy

zczerwieniała kula rozmyła się

w rzadkiej mgle

wchłonięta przez zmrok

zachodzącego słońca powidok

niespełnionej miłości powidok.

ula