Izoldzie

jak również z miłości
płonącą świecę
Tristan twórczości
wpychał pod kiecę

w ogień cierpienia
skute mrozem żale
aż muzie rozwiewał
zmartwione woale

wtem dmuchnął tak nadęty
wszystkim się myślało
że Tristan jest święty
a to zero grało

uczyło pokory samą Ariadnę
nicości luny zwątpienia
myślałam ze śmiechu że padnę
i padłam Do niewidzenia

kiedy spotkam IzoldÄ™ bidulÄ™
w trakcie mojej wielkiej wędrówki
to do serca jÄ… sobie przytulÄ™
szepcząc omiń nawiedzone półgłówki

Helena Bujalska