Odchodzę w dal

Odchodzę w dal
W głębie swego wnętrza
Tam spokój i cisza

Świat jest zły
Ludzie niszczą dobro
Depczą spokój ,który zdobyłam

Dlaczego tak ciężko żyć
Być dla innych kimś ważnym
Ważniejszym od swoich przyzwyczajeń

Odchodzę w dal
W przestrzeń swego myślenia
Tam w bólu ukojenie

Marzenia cóż warte są
Jeśli żyjemy z dnia na dzień
Nie widząc piękna pozostałych dni

Czym więc mam żyć
Skoro wszystko zostaje odebrane
Marzenia, pragnienia i wszystko czym żyję

Odchodzę więc w dal
I szukam wolności serca
By rozwinąć swe skrzydła
I ulecieć do niebios bram

27.10.2006r

Kris

Średnia ocena:

Kategoria: Życie

Data dodania 2006-11-15 09:46

Komentarz autora:

Strona glówna

< Kris >

< wiersze >

munk | 2007-02-14 18:46 |

Smutny,pesymistyczny jakby chciała stworzyć swój własny wiat marzeń.Podobał mi się.Troche przypomina moje mylenie i odczucia jak miałem nacie lat i troche więcej.

wrzeska | 2007-01-23 10:26 |

popieram was kochani ładny a zarazem ukazuje uwczesny swiat zycie i ludzi

Radosław1986 | 2006-11-22 15:37 |

pozdrawiam,ladny. szkoda tylko ze po częsci prawdziwy

Szymon22 | 2006-11-22 14:37 |

Fajnie zaczeła ;-) Wogóle cały wiersz utzymany jest w taki mało spotykany sposób... ;-)

Brak komentarzy