siedząc samotnie na ławce parkowej pragnęłam zadzwonić podnieść słuchawkę wiary wykręcić numer serca wyzbyć się wszelkich tajemnic alfabetycznie poukładać myśli zaufać głębokiej rzece życia zrozumieć nurt dwulicowy otwórz oczy, szepnęła nagle niewidoczna wróżka czasu głęboko powietrzem się zachłyśnij i pozdrów bezdomnego
orion32
