donikąd

karmiony ciekawością

zapatrzenie bez znaczenia
zwykle trzymanych rąk
na odczepnego

papierowa torebka nie potrzebna nikomu
unoszona wiatrem
puchu marnego półsłówka
drżące osiki –ze strachu przed sobą prawdziwym

wpatrzyć się by wyczytać

oddalony głos powraca
oszukując skrywa miarowe tempo
budzi się między słowami

oswojony kamień ogrzewa
obok dłonie
dalekie bliskie spotkanie

Beti