oblekam cię w moje pragnienie

pośród ciemności nocy głębokich
rozganianych ostatkiem blasku świecy
wśród jej chwiejnego płomienia
chwilę przed zgaśnięciem
w tężejącym wosku
nurzam palce
i bawię się wpatrując
jak w senne marzenie

tylko moja jesteś godzino
nieostatnia
wciąż mam nadzieję


wypełniam ciebie kształtem
moich tęsknot
za lasem łęgowym
borówkowych krzewin
w mgły znad torfowiska
oblekam cię
w moje pragnienie


wyrwę cię spod oczu znużonych
z kokonów jedwabnych
i uczynię królestwem motyli
czasem
sypanej chityny
odmierzę długością
oddechów żródlanego cienia
tęczy pasemek
wmalowanych w kręgi
obłamywanych skrzydeł

tylko moja jesteś godzino
nieostatnia
wciąż mam nadzieję

STEWCIA