W beznajdzieji zmysłów wciąż trwamy...
Beznamiętnie spoglądając sobie w oczy...
Bezgłośnie krzycząc,
Chcąc wyrwać się z tego świata...
Niech śpiew słowika nas zabierze
Tam, gdzie w końcu zniknie
Beznadzieja, Beznamiętność i Bezgłośność.
Zabierze do naszych serc.
Piekny wiersz:) Chyba kazdy juz tak ma, że pragnie uciec od tego bez... i tak istniec sobie tylko, bez żadnych przymusów, obowišzków, problemów...Pozdrawiam i życzę powodzenia w dalszym tworzeniu
