w zielonych maskach nałożonych na czarne twarze ogrodnicy od dwustu boleści nylonowi uczuciowcy sztywni jak struny gitary chwytając szczypcami w okolicach bioder wyrwali mnie z korzeniami z marną nadzieją że zwiędnę, zanim dopadną ich wyrzuty sumienia cichutko płakałam i nuciłam z żalem ogrodu... wlali kwas do wazonu
po zachodzie slonca
