ubierasz mnie w skrawki wyobrażeń których boisz się jak ja pragnę nimi być w całości a jednak chodzę nago gdy na mnie patrzysz i gdy twój głos zanika za woalką czasu ta wyobrażnia zbiera się w sobie i rośnie mi na ramionach ubrane buty uciskają mnie w kostki twoja drogą chodzić nie będę
martynika
