Przegrana

Z cyklu ''życie i uczucia'' - wiersz 5.

Złota brama szczęścia runęła,
bastiony miłości upadły,
wspomnienia kłębią się
jak dym nad pogorzeliskiem
unosząc swą woń goryczy.

Płomień uczucia co serca wypełnia
ruiny szczęścia zdławiły,
tłumiąc do cna ich ogień ożywczy
od dziś już nie my, lecz ja i ty
dziś podłość tryumf świętuje.

Serce moje, jak ptak
do lotu już nie poderwie się,
jego skrzydła szczęścia
przetrącił cios zazdrości twej,
już nie wierzę w lepszy los.

Na moim niebie deszczowe chmury,
czarne myśli wypełniają mi głowę,
jak krople deszczu po szybie płyną
palące łzy na moim policzku,
tęcza na tym niebie nie zjawi się.

Wielki kataklizm wydarzył się
podłą zazdrością dokonany,
pod ciosem twojej zazdrości
w ruinach legł nasz świat,
bo zniszczyłaś miłości kwiat.

Jak boli to co minęło
upojne noce i pocałunki namiętne,
już nie usłyszę twych szeptów gorących;
- pocałuj, przytul do siebie, mocniej!
nie wrócą burze uniesień miłosnych.

W sercach ostatnie płomienie
dogorywają resztkami blasku,
z popiołów minionej świetności
nie wstaną do życia jak Feniks,
zły los nie daje im szans.

Szczęście jak bajka czarowna minęło
marzeń przepadłych pozostał cierń,
i ta gorycz przegranej z losem
treścią reszty życia zostaje mi.
Miłości szczęśliwa, gdzieżeś ty, gdzie!

* * *

Napisany 2006.08.26

Autor: Waga

Waga