Odziany w tkany lniany frak
na brzeg wyspy
z białej chaty wychodził sam
Słońce opadało coraz niżej i niżej
jakby wpadało do morza
a jego wzrok rozpływał się
jak zachód słońca
który zalewał niebo...
Tak jego oczy zalane tęsknoty łzami
za dniem który w tle znikał
bo wiedział że z każdym uciekającym dniem
ma ich coraz to mniej...
Wczeniej przeczytałem przywieje mi cie wiosnš i nie byłem zbyt pozytywnie nastawiony do następnego wiersza... No! Jednak ten mi się podoba- dobra metafora to podstawa!
