strumyk łez

mglistym znajomym porankiem
niechcąco wykąpię się
w strumyku łez twoich
delikatnie dotknę wieczność

czując nadal zapach człowieka
walczącego o szczęście
o bliskość odległych ramion
uśmiechnę się do słońca

bijące coraz szybciej serce
goni byt mój
stoickie zasadzki rodząc
uchyla pytań odpowiedzi

zguba ludzkości
przepaść skrytych uczuć
pochłania święte moralności
krzyżuje prawdy nowego testamentu

jekie dobro moim być powinno
która miłość mą jest
jaka świętość być powinna
które grzechy do wybaczenia są ?

orion32