Indywidualności mi brak

Siedzę w oddali trzech westchnień
Nagłych mocnych tchnień
Na duszę
I może kilku oddechów
Na skrawek modlitwy

Wypowiadam zastygłym ustem
żarliwie zaciekle cierpliwie
Cudze słowa
Wepchnięte w moją mowę

Nie(mowy)
Ulegają
Pokusom
Znaków na Niebie
Czekają

W mgnieniu Dusz
Umierają ich bogowie
Spłowiali piórem
Nieosiągalnego trofeum

A potem umierają naprawdę
W oddali trzech westchnień...

Średnia ocena:

Kategoria: Inne

Data dodania 2005-09-01 21:40

Komentarz autora:

Napisz wiadomość

Dodaj do listy znajomych

izabela799 | 2021-09-30 21:07 |

Super :)

feniks | 2014-02-20 22:04 |

dobry przekaz:)podoba mi się:)

Tadeusz_Gustaw | 2013-07-05 10:29 |

Wspaniały wiersz... Podoba mi się przekaz,jest bardzo aktualny...

Harmony | 2013-02-05 16:46 |

A ja myślę, że wcale Ci nie brak indywidualności. :)

Ziela | 2012-08-25 18:19 |

Trochę przegadane

maugo | 2011-10-17 22:59 |

bardzo duże wyczucie w tym wierszu bardzo z gracją piszesz

Nefretis | 2011-07-08 21:13 |

Nie rozumiem tego wiersza. Dlatego nie będę go oceniać. :)

soczewica | 2005-09-03 00:03 |

hm... to "ustem" już gdzie miała... twory językowe majš sens tylko wtedy, kiedy sš niepowtarzalne...

Brak komentarzy