Zbladły pomarańcze tękniące Przycichły krzyki dymiące Obróciły się astry w kamień Przywołując jesień Oczy asfaltu przemokły sowicie Topiąc w głębi uporczywe wycie Wezbrała woda w rzece I wtedy serce porwal wiatr, lekkie bo kobiece!
biała róża
