W pokoju, gdzie ściany nie dźwigają powietrza
a drzwi z waty utkał nasz strach
jestem tylko bez-lotnym oddechem
i sił na jutro coraz bardziej mi brak
Klaustrofobia samotnych otula mnie miękko
na ucho szepcze okruchy z dna szafy
wiem że nie będzie cudownie i lekko
podniosÄ™ czoÅ‚o i serce –
gdzie dojdÄ™? – niezbyt daleko…
