Wiersz i Wilk

Jak to mówią.... wiersz jest jak dusza,
wiersza nikt nie rusza,
bo jest on śpiewem,
radością, pieśnią... nawet gniewem.

Wiersz...niczym odznaka,
winna być dla Polaka.... mową,
w której serce dyktuje słowa,
niczym każdy film mój... każdy inny...od nowa.

Rzeczy które tworze jedni arcydziełem nazywują...
inni zaś łachmanem bądź od ustrojstw nakazują... przestać.
Ale czemu...cóż żem ja uczynil dla człowieka tego?
co uczynił człowiek człekowi niedobrego?
Za co te wyzwiska, za co i oszczerstwa,
toć nie zrobił człowiek żadnego szyderstwa,
pokazując serce ludzkie ...no i dusze,
a moze to za to że w duszach lód krusze,
może to za łezki wycisniete z serca,
któremu nie rad przyznać że on...ludożerca.

Pożera ludzkie ciała, umysły, każdą z duszy ...
niczym wilk wygłodzony, co zębiska suszy
Zobaczył swe odbicie... spojrzał w swoje serce....
i wiecie co? Zapłakał...zapłakał wilk wielce,

Ktos powie...żeś szalony... bo i tak mówili
ci którzy dawniej z mego serca drwili,
nieznali oni prawdy, nieznali cierpienia,
lecz teraz wyszedłem spod choroby cienia,
Ja sam byłem wilkiem, sam czułem nienawiść,
czułem jak domiłości rośnie we mnie zawiść,
i nadeszła pomoc...ktoś wyciągnoł ręce...
i powtórze raz jeszcze.... wilk zapłakał wielce.

O historii rzecz znana, lubi sie powtarzać,
ale nie chcenikogo do siebie tu zrażać,
jestem zwykłym człowiekiem, dawniej byłem wilkiem,
teraz jestem poprostu, zakochanym pupilkiem.

Video Panda Studio