Calineczka

Dziś poznałam z bajki, małą Calineczkę,
Narodzoną w kwiatku, śliczną panieneczkę.
W łupinie orzecha, łóżeczko swe miała,
A na płatku tulipana, po wodzie pływała.

Stara wstrętna żaba, w nocy ją wykradła,
Dla syna zawiozła, w dalekie mokradła.
Żoną brzydkiej żaby, wkrótce zostać miała,
Lecz tego nie chciała i bardzo się bała.

Małe rybki jej pomogły, motyl wywiózł w dal,
Bo im wszystkim było, Calineczki żal.
Na ogromnym liściu, ciągnął ją motylek,
Była już bezpieczna, ale tylko chwilę.

Wielki, czarny chrabąszcz, do lasu ją wziął,
Wszystkim się pochwalił, przyszłą żoną swą.
Panny chrabąszczówny, wygląd jej wyśmiały,
Bo od Calineczki, więcej nóżek miały.

Całe lato sama, w lesie przebywała,
A gdy zima przyszła, do drzwi myszy zapukała.
Mysz małą dziewczynkę, do domu wpuściła,
Nakarmiła ją, ogrzała, na dwór nie puściła.

A sąsiadem ich był, niewidomy kret,
Który się zakochał, w Calineczce wnet.
W korytarzu kreta, jaskółkę spotkała,
Leżała zmarznięta, więc o nią zadbała.

Wiosną jaskółeczka, sama odleciała,
Bo dziewczynka myszy, zostawić nie chciała.
W końcu się zgodziła, żoną kreta zostać,
Lecz ciężko jej było, ze słonkiem się rozstać.

Gdy już się ze światem, pięknym pożegnała,
Nagle głos jaskółki, w górze usłyszała.
Zaniosła ją ona, do cudnej krainy,
Gdzie słońce, gdzie kwiaty, gdzie piękne doliny.

Spotkała tam elfa, małego jak ona.
Jest teraz szczęśliwa i zadowolona.
Żyje pośród elfów, bardzo jej życzliwych,
Nie chce już pamiętać, dni swych nieszczęśliwych.

graża