czekała na kolejny świt otwierający powieki pod dotykiem zmarzniętych dłoni w jej oczach chwile zastygały w nicość z każdym tyknięciem zegara coraz bardziej oddalała się od przebudzenia rozbijała pięści o lustro życia patrząc jak upływa z niej krew jedyny dowód na istnienie w nieistnieniu
Nechbet
