uleciawszy ponad bokowiskiem, jak malachitowy liść leniwie niesiony przez wiatr, uganiałam się za omamami z bzdurnych bajek o przeszłości t a m gdzie z rany sączy się szkło, m y ś l i opadają na pościel p r o b l e m we własnej świadomości przerósł swój koncept. i tylko cisza znów z a m a r ł a i ja - spadam
bzdura
