Pomalowany węglem

Ulice, niewyrażne
za kurzem, osiadłym
na szybach
dokładnie widzę
szarych posłańców
nie z tego świata

Promienie słońca
nie znają mojego cienia
w moim umyśle
brakuje światła
tylko świece
pordzewiały kandelabr

Z zakrytą twarzą
pomalowany węglem
na grobie samotności
odnalazłem swoje imię
starzeję się
popijam z kielicha niewiedzy

Przedziwne rośliny
wyrastają u moich stóp
choć stoję na twardym kamieniu
powalony niemocą
tak bardzo się boję
otworzyć oczy
i spojrzeć w przyszłość

Adam Cray