Stokrotka...

Słodko,niewinnie jak stokrotka żyłam

uczuciem twoim szczodrze podlewana,

główkę szczęśliwa ku słońcu wznosiłam,

tobie serduszkiem mym skromnym oddana.



Ku dłoniom twoim ciągle się zwracałam

głęboko wierząc,że z miłością wierną

troskę okazałeś,że czułość poznałam,

wdzięczność za te dary odczułam niezmierną.



Ja,skromny kwiatuszek,niebo bym ci dała

w podzięce za uśmiech,za chwile szczęśliwe,

siła moich uczuć samą mnie zdumiała,

w sidła mrocznych pokus wplątałam się zdradliwe.



Za późno zrozumiałam,że wszystko to pozory

na celu mające uśpić moje lęki.

Kłamałeś,udawałeś,uczyłeś mnie pokory,

bym przywiązaniem stłumiła strachu dźwięki.



Naiwnie,z ufnością siebie ci oddałam,

okrutnie,bez skrupułów wszystko mi zabrałeś.

Wyrachowanie,zaślepiona,miłością nazwałam,

Ty z ziemi mnie wyrwałeś,brutalnie podeptałeś.



Już koniec z pozorami,poszedłeś swoją drogą.

Z pogardą się przyglądasz złamanej stokrocie

Prośby,błagania nic tu nie pomogą.

Innych kwiatuszków w bukiecie masz krocie.



Leżałam omdlała,na pół już uschnięta

gdy z pyłu podniosła mnie ręka kochająca.

Tę lekcję stokrotka zawsze zapamięta:

Nie patrz bez osłony prosto na twarz słońca.



Zachowam ostrożność,oczy teraz zmrużę

Nie dam się oślepić blaskom cudowności,

zanim na kimś wzrok mój spocznie chwilę dłużej,

Szkło z filtrem nieufności na oczach zagości.



Ręka co w potrzebie bez pytań pomogła,

opatrzyła rany,chroniła przed zgniciem,

szczerością uczucia przyjaźni wymogła

by wspólnie uczyć się pogodzić z życiem...






Wszelkie prawa zastrzeżone. Rozpowszechnianie i kopiowanie całości lub części niniejszej publikacji, oraz wprowadzanie jakichkolwiek zmian jest zabronione bez pisemnej zgody autora. Zabrania się jej publicznego udostępniania w Internecie w myśl praw autorskich zawartych w
Dz.U. 2006 nr 90 poz. 631.

rudaraija