Do przyjaciela

pamiętasz przyjacielu jak
na naszej porannej łące
zbieraliśmy naręcze kwiatów

splatając misterne wianuszki
słonecznych marzeń o przyszłości
aż wezbrała młoda rzeka

popędziła rwącym potokiem
roztrzaskała wieńce na skałach
wiatr czasu wybielił pragnienia

bywają jak wonne zioła kadzidła
w zabytkowym kościele pamięci
zbudowanym na peryferiach życia

odżywają tylko podczas pielgrzymki
do zakurzonych albumów i snów
zabłąkanych na zakrętach historii

topor